туманлыме

1. прич. от туманлаш.

2. в знач. сущ. брань, ругань, перебранка, шум, скандал, ссора. Ӱдырамаш-влакын туманлымышт, ӱчашымышт лугыч лие. А. Юзыкайн. Ругань, спор женщин прервался. Туманлымышт годым Илья Тропинлан мушкындым рӱ зен. Д. Орай. Во время ссоры Илья грозил Тропину кулаком. Ср. туманлымаш.